————————————————————————-
Związek Polskich Artystów Fotografików Okręg Śląski zaprasza 4 maja 2018 roku o godz. 18.30 na wernisaż wystawy fotografii Josef Moucha “Do woja marsz”
Wernisaż odbędzie się w Galerii ZPAF Katowice mieszczącej się w Katowicach przy ul. Św. Jana 10 (II piętro). Wystawę można oglądaċ do 31 maja 2018 w środy, czwartki i piątki w godzinach od 17.00 do 20.00. Podczas wernisażu odbędzie się promocja albumu Josef Moucha “Válka za studena”. Wystawę przygotował ZPAF Okręg Śląski i Instytut Twórczej Fotografii FPF Uniwersytetu Śląskiego w Opawie.
Słowo wstępne wygłosi kurator wystawy Arkadiusz Ławrywianiec. Wstęp wolny. Serdecznie zapraszamy.
Wystawa fotograficzna i książka “Válka za studena” zostały ukształtowane z jednej strony przez sytuację w Czechosłowackiej Armii Ludowej, z drugiej przez realizm antysocjalistyczny. Wiele osób będących świadkami podobnych sytuacji w Polsce, będzie rozbawionych podczas oglądania obrazów, a może nawet będzie pamiętało nudę towarzysząca pobytowi w wojsku i nieprawdopodobnie dłużący się czas, który wyznaczał koniec służby wojskowej.
Josef Moucha, rocznik 1956, przeszedł obowiązkowe szkolenie wojskowe na lotnisku w Ostrawie trzydzieści sześć lat temu. Jako fotograf skorzystał z faktu, że wszyscy żołnierze chcieli wysłać do swoich bliskich swój wojskowy wizerunek. Jego fotografowanie było tajemnicą koszar. Od czasu do czasu zamieszczał zdjęcia na tablicy informacyjnej , pokazując współtowarzyszą jego autorski punkt widzenia na służbę wojskową. Jego zdjęcia przedstawiają absurdy życia za bramą koszar.
Słowo wstępne, książki fotograficznej “Válka za studena”, napisał Profesor Vladimir Birgus: „Jest to wielowarstwowe widzenie służby wojskowej w czasie “normalizacji” wdrożonej przez Gustava Husaka.” jak pisze dalej Vladimir Birgus, „który swoją jakością, zasięgiem i autentycznością nie ma odpowiednika pośród czeskiej dokumentalnej fotografii.Jego znaczenie podkreśla czas poświęcony realizacji projektu. Nie jet to tylko fotograficzny pamiętnik przymusowo wcielonego artysty fotografika ale także dokument czasu przedstawiający konflikt pomiędzy jednostką a totalitaryzmem. .
Inspiracją dla publikacji Josefa Mouchy stał się album Zdenka Tmeja “Abeceda duševního prázdna” przedstawiający przymusowego robotnika we Wrocławiu, wydany zaraz po wojnie. Obie publikacje łączy intymność wewnętrznego widzenia: świadectwo osób bezpośrednio dotkniętych wydarzeniami wydaje się być trafniejsze od obiektywnego spojrzenia reportera przychodzącego z zewnątrz. Autor nie fotografował tylko dla siebie. Josef Moucha świadomie stworzył dokument dla przyszłych pokoleń.
————————————————————————-
————————————————————————-
Niezwykle miło jest nam poinformować, że nasz kolega Krzysztof Gołuch został laureatem I miejsca w konkursie Śląska Fotografia Prasowa za rok 2017. Krzysztof Gołuch wygrał konkurs zestawem sześciu zdjęć pt. “W pracy” zrealizowanym w Zakładzie Aktywności Zawodowej św. Marcina, który jest miejscem, gdzie osoby niepełnosprawne mogą rozwijać swoje umiejętności zawodowe pod opieką specjalistów.
Gratulujemy!
————————————————————————-
Związek Polskich Artystów Fotografików Okręg Śląski zaprasza 5 kwietnia 2018 roku o godz 18.30 na wernisaż wystawy fotografii Krzysztof Gołuch „Co siódmy”. Wernisaż odbędzie się w Galerii Katowice mieszczącej się w Katowicach przy ul. Św. Jana 10 (II piętro). Wystawę można oglądać w środy, czwartki i piątki w godzinach od 17.00 do 20.00 do 30 kwietnia 2018. Słowo wstępne wygłosi kurator wystawy Michał Szalast.
Krzysztof Gołuch
Mieszka i pracuje w Knurowie. Absolwent Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, Akademii Humanistyczno-Technicznej w Bielsku Białej oraz Instytutu Kreatywnej Fotografii Uniwersytetu Śląskiego w Opawie (Czechy). Obecnie student studiów doktoranckich na tejże uczelni. Zajmuje się fotografią dokumentalną, której głównym tematem jest człowiek. Dwukrotny stypendysta Marszałka Województwa Śląskiego w dziedzinie kultury. Zdjęcia Krzysztofa Gołuch znajdują się w zbiorach Muzeum Śląskiego, Muzeum Umeni w Ołomuńcu. Jest członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików. Autor albumu fotograficznego „Co siódmy”.
„Co siódmy” to intymna fotograficzna opowieść o zwyczajnych ludziach, takich jakich można spotkać codziennie na ulicy. Różnica w ich odmienności polega na tym, że poruszają się na wózku inwalidzkim lub wsparci o kule czy korzystając z pomocy innych. Jakie jest ich życie? Czy są Inni? Z czym się na co dzień zmagają? Co ich zasmuca? Z czego czerpią siłę do życia?
Na te i inne pytania możemy próbować szukać odpowiedzi podczas wystawy i promocji książki „Co siódmy” w Galerii ZPAF Katowice. Autor fotograf, dokumentalista Krzysztof Gołuch, przedstawia swoją wystawę, której towarzyszy prezentacja najnowszej książki „Co siódmy”.
Publikacja jest podsumowaniem kilkuletniej pracy fotograficznej autora, który dokumentował środowisko osób niepełnosprawnych na terenie Śląska. Czarno-białe fotografie przedstawiają inne niż zazwyczaj spojrzenie na zjawisko niepełnosprawności, w którym centrum fotograficznej idei jest człowiek, niezależnie od stanu zdrowia czy intelektu. Fotografie przedstawiają ludzi poddanych przez los ciężkiej próbie życiowej. Pomimo wielkiego obciążenia i trudów życia, ludzie ci starają się normalnie żyć. Na wystawie będzie prezentowanych 37 czarno-białych fotografii, które powstały w latach 2002–2015.
Podczas wernisażu odbędzie się promocja albumu Krzysztof Gołuch „Co siódmy”.
Niektóre badania wskazują, że co siódmy obywatel Polski jest osobą niepełnosprawną.
Co siódmy1 z nas jest niepełnosprawny.
Czyli jaki?
Taki, jakim nie chcielibyśmy być?
Jakim na szczęście nie jesteśmy?
Skazany na obecność innych. Tych, którzy poprowadzą, nakarmią, ubiorą, ogrzeją…?
Co innym, ten niepełnosprawny, może dać w zamian za pomoc?
Siebie?
Niepełnosprawność nie jest kwestią wyboru. Decyduje los, który naznaczy nas niepełnosprawnością poprzez wypadek, chorobę czy starość… Przecież los mógł wskazać sześciu innych. Tych, którzy byli przed lub po siódmym, ale zatrzymał się na Nas.
Od tej chwili będziemy jeść, pić, oddychać, budzić się i zasypiać dzięki tym, którzy nam to umożliwią. Bez nich musielibyśmy być doskonali i samowystarczalni. Tacy przecież nie będziemy jako niepełnosprawni.
Los nie da nam takimi być, włoży nam w rękę cudzą dłoń i zażąda, by się na niej wesprzeć. Zaszantażuje nas, że jeśli nie ona, to nie przetrwamy. Chwycimy ją i od tej pory nauczymy się bliskości. Z przeszkadzaniem innym, z byciem ciężarem, z zabieraniem czasu.
Podobno niepełnosprawni są samotni? Nieprawda!
Samotni nie przetrwaliby!
Jak myślisz – co siódmy – jest wybrany czy skazany, bliski czy samotny.…?
Czy sześciu potrzebuje siódmego?
Czy siódmy potrzebuje sześciu?
Michał Szalast
1 Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) osoba niepełnosprawna to taka, która nie może samodziel¬nie, częściowo lub całkowicie zapewnić sobie możliwości normalnego życia indywidualnego i społecz¬nego na skutek wrodzonego lub nabytego upośledzenia sprawności fizycznej lub psychicznej [żródło: Wikipedia].
————————————————————————-
Zapraszamy na kolejne spotkanie z cyklu „Herbata i Fotografia”, które odbędzie się już w najbliższy czwartek, 15 marca 2018 o godzinie 17:30 w Galerii Katowice. Na spotkaniu porozmawiamy o aktualnej wystawie prezentowanej w galerii – Václav Podestát „Wtedy i Teraz / Then and Now”. Chętne osoby będą mogły zakupić wydawnictwa albumowe czeskich autorów (Václav Podestát, Vladímir Birgus, Josef Moucha, David Macháč i inni).
Nowością podczas spotkania będzie element warsztatu (prosimy o zabranie aparatów fotograficznych z funkcją makro).
Partnerem spotkań „Herbata i Fotografia” jest firma Oxalis Polska, której sklep z herbatą i kawą mieści się w Katowicach przy ulicy 3 Maja 19. W trakcie spotkania Paweł Winiarski opowie o widowiskowych herbatach „kwitnących”.
Do zobaczenia!
Spotkanie prowadzą jak zwykle: Kamil Myszkowski i Krzysztof Szlapa
————————————————————————-
Z głębokim żalem informujemy, iż dnia 04.03.2018 roku zmarł nasz kolega Mieczysław Wielomski.
Ceremonia żałobna za śp. Mieczysława Wielomskiego, odprawiona zostanie w Kaplicy Cmentarza Miejskiego w Czechowicach-Dziedzicach w dniu 8 marca o godz. 12:45.
Fot. Okręg Górski ZPAF
Mieczysław Wielomski — (ur. 1948 r.) artysta fotografik, twórca legendarnych już formacji fotograficznych Kron, Hard czy Landskapiści, które w znaczący sposób wpisały się w historię polskiej fotografii poprzez kreowanie nowej estetyki obrazu fotograficznego. Członek ZPAF. Otrzymał liczne nagrody i wyróżnienia na konkursach fotograficznych w kraju i zagranicą w tym tytuł Autora Roku, nagrodę Ministra Kultury RP, Ministra Kultury Rosji, Królewskiego Towarzystwa Fotograficznego, Sinar Award. Prace Mieczysława Wielomskiego prezentowane były w najważniejszych galeriach m.in w Zachęcie. Współreprezentował polską fotografię na festiwalach polskiej kultury w kilkunastu krajach Europy, Azji i Afryki. Kilkadziesiąt prac znajduje się w prywatnych kolekcjach, głownie niemieckich a kilkaset drukowanych było w kalendarzach czy albumach. Przenosił na grunt polskiej fotografii zasady i idee fotografii piktorialnej w jej odmianie modern czyli obraz fotograficzny jest kreowany cyfrowo oczywiście zgodnie z duchem i ideą piktorializmu.
————————————————————————-
Związek Polskich Artystów Fotografików Okręg Śląski zaprasza 6 marca 2018 roku o godz 18.30 na wernisaż wystawy fotografii Václav Podestát „Wtedy i Teraz / Tehdy a teď/ Then and Now”. Wernisaż odbędzie się w Galerii Katowice mieszczącej się w Katowicach przy ul. Św. Jana 10 (II piętro). Wystawę można oglądać w środy, czwartki i piątki w godzinach od 17.00 do 20.00 do 30 marca 2018. Słowo wstępne wygłoszą: kurator wystawy Vladimir Birgus oraz Jiří Siostrzonek.
Václav Podestát
„Wtedy i Teraz / Tehdy a teď/ Then and Now”
Wystawę przygotował ZPAF Okręg Śląski i Instytut Twórczej Fotografii FPF Uniwersytetu Śląskiego w Opawie.
Wystawa autorska docenta Instytutu Twórczej Fotografii FPF Uniwersytetu Śląskiego w Opawie przedstawia wybór jego dotychczasowej twórczości w kierunku subiektywnego dokumentu. Václav Podestát, czołowy czeski fotograf dokumentalny i absolwent wydziału fotografii na FAMU w Pradze, polega na odbiorcy; na jego chęci wczucia się w nastrój zdjęć, chęci współpracy przy odszyfrowywaniu symbolicznych znaczeń fotografii, postrzeganiu drobnych szczegółów, odnajdywaniu kontrastów i analogii różnych motywów.
Autor nie podaje jasnych instrukcji, w jaki sposób jego fotografie powinny być odbierane.
Prawie za każdym razem promieniuje z nich nostalgia i delikatny smutek.
Zwykle, głównym motywem jego zdjęć jest człowiek.
Choć wiele ujęć nie ukazuje tego wprost, często prezentują one postać wyłączoną z hałasującego tłumu wokół niej, zagłębiającą się w sobie.
Celem Podestáta nie jest geograficzny czy socjologiczny dokument przedstawiający konkretne środowisko, jednak wszędzie poszukuje on podobnych metaforycznie reprezentacji swoich własnych uczuć i przeżyć wizualnych. Fotografie wyróżniają się nietypową obrazowością, daleką od tradycyjnych schematów kompozycji. Główne znaczenie bywa ukryte w podtekście, który jest otwarty na różne interpretacje. Nowy wymiar w ostatnich latach twórczości Podestáta wnosi przemyślane użycie koloru, które jeszcze bardziej oddala go od tradycyjnego dokumentu. Autor podejmuje też próbę wizualnej gry z wyobraźnią widza.
Na wystawie Václava Podestáta przedstawione są nie tylko czarno-białe fotografie (z długoletniego cyklu „Ludzie”, nad którym pracował od połowy lat 80-tych XX wieku), ale również coraz częściej tworzone zdjęcia kolorowe (powstające od roku 2005 w cyklu „Historie prywatne”).
Wystawę uzupełnia książka „Z aniołem pośród tłumu” wydawnictwa KANT, która zawiera kolekcję prac Václava Podestáta z ostatniego ćwierćwiecza. Pomimo tego, że wiele fotografii ukazuje osamotnione jednostki odizolowane od tłumu i zgiełku otaczających miast i zanurzających się w swoich wnętrzach, na ogół odzwierciedlają one cytat Antoine’a de Saint-Exupery’ego, rozpoczynający rzeczoną książkę: „Człowiek odczuwa tylko taki świat, jaki nosi w sobie”.
Vladimír Birgus
Václav Podestát
Urodzony 22. maja 1960 w Kralowicach
Studiował na Instytucie Fotografii Twórczej Związku Czeskich Fotografów w Pradze (1985–1988), kierunek Fotografia na FAMU w Pradze (1989–1994),
1992 staż na Nottingham Polytechnic.
Jest pedagogiem Instytutu Twórczej Fotografii wydziału Filozoficzno-Przyrodniczego Uniwersytetu Śląskiego w Opawie (1998 – 2018). Od roku 2013 jako docent. Fotografuje od roku 1978. Obok własnej twórczości dokumentarnej (sesje „Życie bez snów”, „Ludzie”, „Historie prywatne” i inne) udziela się jako kurator wystaw dla muzeum i galerii północnego Pilzna w Marianskiej Tynicy (wystawy: Jiří Hanke, Jindřich Štreit, Emila Medková, Olbram Zoubek, siostry Válove, Věra Janoušková, Adolf Born, Oldřich Kulhánek, Miroslav Chlupáč i inne).
Interesuje się krytyką fotografii i publicystyką.
Podczas wernisażu odbędzie się promocja albumu Václav Podestát “S andělem uprostřed davu / With an angel in the midst of the crowd”.
Opisując zdjęcia Vaclava Podestata tak na prawdę przedstawiamy jego osobę. W albumie „S andelem uprostred davu” staje przed nami człowiek wrażliwy, pełen nostalgii i melancholii, z którego zdjęć emanuje spokój. Artysta, który nie chce dostrzegać banalności i oczywistości w otaczającym go świecie. W zamian znajduje w nim inny, własny wymiar pełen tajemnic i ukrytych znaczeń. Po lekturze „ S andelem uprostred davu” ulica nie jest już dla nas tym samym. Nie chodzi tu tylko o to, że zmieniają się pory dnia, światło lub pogoda ale głównie z powodu przemiany, która nastąpiła w nas. Jesteśmy bardziej czuli na cienie a towarzyszy temu przeczucie, że i my potrafimy już dostrzec anioła pośród tłumu.
Michał Szalast
Serdecznie zapraszamy.
————————————————————————-
Serdecznie zapraszamy na kolejne spotkanie z cyklu „Herbata i Fotografia”,
które odbędzie się już w najbliższy czwartek, 15 lutego o godzinie 17:30 w
Galerii Katowice. Podczas spotkania podyskutujemy o aktualnej wystawie,
prezentowanej w Galerii – tym razem jest to ekspozycja Michała Cały „Śląsk i
Zagłębie 2004–2014”. W programie także spotkanie z Katarzyną Stolarską –
mistrzynią słowa, która opowie o tym, jak fotografia inspiruje jej twórczość
literacką.
Partnerem spotkań „Herbata i Fotografia” jest firma Oxalis Polska, której
sklep z herbatą i kawą mieści się w Katowicach przy ulicy 3 Maja 19. W trakcie
spotkania Paweł Winiarski opowie o herbatach kolorowych – mieszanych, których
wspólnie spróbujemy.
Do zobaczenia!
Spotkanie prowadzą jak zwykle: Kamil Myszkowski i Krzysztof Szlapa
————————————————————————-
Związek Polskich Artystów Fotografików Okręg Śląski zaprasza 7 lutego 2018 roku o godz 18.30 na wernisaż wystawy fotografii Michał Cała “Śląsk i Zagłębie 2004–2014”. Wernisaż odbędzie się w Galerii Katowice mieszczącej się w Katowicach przy ul. Św. Jana 10 (II piętro). Wystawę można oglądać w środy, czwartki i piątki w godzinach od 17.00 do 20.00 do 2 marca 2018. Wstęp wolny.
Michał Cała urodził się w 1948 roku w Toruniu. Po zakończeniu studiów na Politechnice Warszawskiej, na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa zamieszkał w Tychach i w latach 1978–1992 poświęcił się fotografowaniu śląskiego krajobrazu. W efekcie tej pracy powstał najważniejszy w jego dorobku cykl czarno-białych fotografii “Śląsk”. Autor był szczególnie zainteresowany, starymi hutami, kopalniami, osiedlami robotniczymi i ludźmi tam mieszkającymi
W latach 2004–2014 autor wrócił do tego tematu, zastając na Śląsku i w Zagłębiu przestarzały przemysł w trakcie rozbiórki, oraz bezrobotnych mieszkańców osiedli robotniczych.
W latach 70-tych Michał Cała był współtwórcą Tyskiego Klubu Fotograficznego „KRON”, a od roku 1983 jest członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików. Obecnie mieszka w Bielsku-Białej.
W 2007 roku Michał Cała wziął udział w wystawie prezentującej 100 najważniejszych polskich fotografów w XX wieku: „Polska fotografia w XX wieku” Warszawa, Pałac Kultury i Nauki.
Zdjęcia ze śląskiego cyklu znalazły także uznanie za granicą. W 2017 roku autor został jednym z laureatów festiwalu w Belfaście, jego zdjęcia były także pokazane na wystawie w MMX Gallery w Londynie, a w marcu 2018 będą eksponowane w Blue Sky Gallery w Portland w Stanach Zjednoczonych.
“KRES PEWNEGO ŚWIATA”
Trzydzieści lat temu Michał Cała zasłynął cyklem zdjęć pokazujących przemysłowy Śląsk: monumentalizm i surowe piękno kopalnianych hałd i dymiących kominów hut i fabryk, a także życie familoków w ich cieniu. Tamte czarno-białe obrazy weszły do kanonu sztuki, zna je każdy koneser fotografii artystycznej.
I oto po latach oglądamy kolejny cykl “śląskich” zdjęć Michała Cały. Zdjęć dramatycznych – bo to obrazy znikającego świata. To artystyczna dokumentacja dawnego śląskiego przemysłu w stanie rozbiórki.
Ktoś mógłby powiedzieć: destrukcja jest malownicza, fascynuje, jej fotografowanie jest modne. Ale kiedy mamy w pamięci zdjęcia Michała Cały sprzed trzydziestu lat – odczytujemy w tym nowym cyklu znacznie więcej, niż tylko wybór tematu podyktowany poszukiwaniami ciekawej, brutalistycznej estetyki. Spostrzegamy w nich nie tyle drapieżność, co smutek. Te świetnie fotografowane czarno-białe obrazy – to pożegnanie artysty ze światem, który przez tyle lat z wielką wrażliwością dokumentował, zafascynowany jego surowym pięknem.
Kończy się oto pewna epoka – potężnego, tradycyjnego przemysłu śląskiego. Wygaszono wielkie piece starych hut, zatrzymano linie produkcyjne walcowni, odlewni, cementowni. Kruszeją mury starych hal fabrycznych, sterczą obnażone szkielety ich stalowych konstrukcji. Zapewne tak musiało być, takie są konsekwencje zmian gospodarczych. Świat się zmienia, nic nie stoi w miejscu. Niby to oczywiste. Ale jednak oglądając fotograficzne obrazy umierających fabrycznych hal odczuwamy żal, bo giną oto znaki szczególne śląskiego krajobrazu. Śląski świat nie będzie już taki sam.
Michał Cała utrwalił moment styku przeszłości z przyszłością. Mistrzowsko wydobył dramatyzm krajobrazu znaczonego destrukcją. Zdecydował się na fotografię czarno-białą – bo jak pokazać w pełnym kolorze odchodzenie w niebyt?
Część przedstawionego cyklu to zdjęcia starych, patronackich osiedli robotniczych. Tu jeszcze jest życie, ale wyciszone, bez dawnej intensywności. Niektóre z tych osiedli mają swoją szansę w rewitalizacji. Ile z nich ocaleje?
Zauważmy, że oglądając te zdjęcia świata przeszłego pytamy stale o przyszłość. Wywołanie takich refleksji to siła fotografii Cały.
Maria Lipok-Bierwiaczonek
————————————————————————-
Związek Polskich Artystów Fotografików Okręg Śląski zaprasza 03 stycznia 2018 roku o godz 18.30 na wernisaż wystawy fotografii “Rozpad odbicia” nowo przyjętych członków Okręgu Śląskiego ZPAF Krzysztofa Palińskiego i Kamila Myszkowskiego. Wernisaż odbędzie się w Galerii Katowice mieszczącej się w Katowicach przy ul. Św. Jana 10 (II piętro). Wystawę można oglądać w środy, czwartki i piątki w godzinach od 17.00 do 20.00 do końca stycznia 2018. Wstęp wolny
Krzysztof Paliński, artysta fotografik, członek Związku Polskich Artystów Fotografików, Okręg Śląski. (nr. legitymacji 1186), członek Zarządu ZPAF w latach 2017 – 2020. Nauczyciel, wykładowca, filmowiec niezależny związany z Ruchem Kina Nieprofesjonalnego na Górnym Śląsku. Od dziecka związany z życiem kulturalnym rodzinnego miasta Chorzowa, wychowanek koła rzeźby Młodzieżowego Domu Kultury przy ul. Dąbrowskiego w Chorzowie. Absolwent kierunku Fotografia i Multimedia na Wydziale Grafiki i Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu oraz kierunku Pedagogika na Wydziale Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Zawodowo związany ze szkolnictwem, nauczyciel w Liceum Plastycznym w Gliwicach oraz w Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 w Chorzowie. Instruktor Młodzieżowego Klubu Filmowego „WIATRAK”, przy Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 w Chorzowie. Autor wystaw: „01:24:00”, „Śladami Śląskiego Kina Amatorskiego”, „Świat nieodkrywany”, „Ja, Jezus z Chorzowa”, „Ubi Sunt” oraz filmów dokumentalnych: „Kilka chwil”, „Tacy byliśmy”. Współtwórca cyklu filmów dokumentalnych poświęconych historii Śląskiego Kina Amatorskiego.
„Marność”
„Taki już los ludzkich rodów jak losy nietrwałych liści -
jedne na ziemię wiatr zrzuca liście, a inne wydaje
rozkwitający las, kiedy zbliża się pora wiosenna.
Z rodem człowieczym to samo: jeden rozkwita, a drugi pada.”
Homer, Iliada (Pieśń VI).
Przedstawiam Państwu trzy zestawy fotografii, utrzymanych w nieco odmiennej wobec siebie konwencji, a jednak połączonych wspólnym elementem. Tym elementem jest moja fascynacja tematem przemijania w sztuce. Motyw przemijania przewija się w sztuce bardzo często i od bardzo dawna. Bardzo daleko sięga również semantyka słowa Vanitas, bo aż do księgi Koheleta, będąc jednocześnie myślą przewodnią owej księgi: „Vanitas vanitatum et omnia vanitas – Marność nad marnościami i wszystko marność (Koh 1,2 BT). Vanitas należy do bardzo ważnych motywów religijno- artystycznych w sztuce, bardzo często przedstawiany w postaci martwych natur, np. w malarstwie, uświadamiając odbiorcy kruchość życia, a także krótki czas jaki przyszło nam tu spędzić.
Pierwszy z przedstawionych zestawów „Ja, Jezus z Chorzowa” to próby poszukiwania Chrystusa. Podjąłem poszukiwania w połączeniu brudnego, odrapanego świata, świata pełnego „krzyków”, wulgaryzmów, wyznań ludzi względem innych osób, czy symboli z moim wewnętrznym światem, cierpieniem, żalem, modlitwą, przegraną ze światem zewnętrznym (właśnie tym brudnym odrapanym etc.). W drugim zestawie „Ubi Sunt” nawiązuję do skrótu łacińskiego pytania retorycznego Ubisunt qui ante nos fuerunt? („Gdzie są ci, którzy byli przed nami?”) używany na określenie literackiego motywu przemijania, marności świata i tęsknoty za przeszłością obecnego szczególnie w europejskiej poezji średniowiecznej. W tych fotografiach ukazuję marność życia poprzez znikanie (wychodzenie) postaci (członków najbliższej rodziny) z obrazów. Z kolei zestaw „Świat nieodkrywany” to zapis przestrzeni postindustrialnej Górnego Śląska (głównie miast Świętochłowic i Chorzowa), którego głównym celem jest ukazanie świata takiego, jakim ukazuje się nam każdego dnia. „Świat nieodkrywany” to zapis tego, co widzimy na co dzień, a co niejednokrotnie umyka naszej świadomości.
Krzysztof Paliński
Kamil Myszkowski – Artysta fotografik, twórca instalacji i wideo, kolekcjoner fotografii i starych negatywów, kurator wystaw fotograficznych i historycznych. Jest członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików Okręg Śląski. Uczestniczy także w działaniach jaworznickiej Szkoły Widzenia oraz Grupy 999. Prowadzi warsztaty fotograficzne, współpracując z różnymi instytucjami. Jest autorem wystaw indywidualnych (m.in. „Trzecie oko”, „Krótka opowieść o taśmie filmowej”, „Nie jestem tą samą rzeką”, „Fotosynteza”, „Odwrócona Biblioteka”, „W przeczekaniu”, Projekt „Twarzysze”), a także uczestnikiem wystaw zbiorowych. Jego prace znajdują się w zbiorach Pałacu Schoena – Muzeum w Sosnowcu i kolekcjach prywatnych.
www.kamilmyszkowski.wordpress.com
Między labiryntem a lustrem
Prace, które prezentuję podczas wystawy ROZPAD ODBICIA, zamykają się w dwóch obszarach mojego fotograficznego zainteresowania – autoportrecie (który traktuję jak lustro) oraz motywie labiryntu (przejawiającym się również w formie archiwum). Z pozoru wydaje się, że autoportret i labirynt to tematy niemożliwe do połączenia, dostrzegam jednak w tym zestawieniu ukryty sens.
Autoportret pozwala mi dokonywać swoistego fotograficznego badania na samym sobie. Stawiam się w różnych sytuacjach, badam przestrzeń poprzez własną osobę. Autoportret jest dla mnie również sposobem analizowania pewnej przemiany, jaka na co dzień dokonuje się we mnie. Nie chodzi jednak o przemianę zewnętrzną, bo tak naprawdę ma ona najmniejsze znaczenie – tworząc autoportrety skupiam się na swoim wnętrzu, stanie ducha, sposobie myślenia o samym sobie. Autoportrety są dla mnie szczególnym odbiciem, które nie zawsze musi być wierne, ale które daje mi możliwość zamknięcia pewnych spraw.
Motyw labiryntu fascynuje mnie od lat, jednak tak naprawdę dopiero w tym momencie fotograficznej drogi zaczynam go mocniej odkrywać. Z labiryntem zazwyczaj wiąże się jakaś tajemnica. Labirynt wymaga obrania jakiejś ścieżki, drogi dotarcia do celu. Dlatego też labirynt ma w mojej opinii wiele wspólnego z archiwum, w którym badacz może zagubić się w ścieżkach licznych historii. Układ archiwum i gromadzonych w nim treści przywodzi na myśl zawiłe korytarze.
Labirynt ma dla mnie jeszcze jedno znaczenie – przechodzenie przez labirynt jest symbolem odbywania podróży po własnym wnętrzu. Ta budowla ma podróż utrudniać, odsuwać od wyznaczonego celu, spowalniać marsz. Jednak po jej przebyciu sukces można traktować podwójnie – jako sprostanie trudowi labiryntu i jako przejście wewnętrznej ścieżki poznania.
Podczas wystawy chcę zaprezentować prace będące cyklami, bądź fragmentami cykli z lat 2015–2017. Najwcześniejsze fotografie to zestaw cyjanotypii pod tytułem „Odwrócona biblioteka”, które powstały w 2015 roku. Na ekspozycję składają się również prace z wystawy „Nie jestem tą samą rzeką” (2016 rok) oraz najnowsze z 2017 roku – kadr z cyklu „Trzecie Oko”, cztery fotografie z zestawu „Krótka opowieść o taśmie filmowej”. Premierowo zaprezentuję także pracę pod tytułem „Meandry”, która nawiązuje do labiryntu, objawiającego się w samej materii fotograficznej.
Kamil Myszkowski
